που παλεύει να κρατηθεί στη Ζωή ή η μάνα του που παλεύει να κρατήσει ζωντανή την ελπίδα, που παλεύει να μην τρελαθεί, που παλεύει γενικά… Όμως, μερικές φορές, είναι καλύτερα τέτοια κείμενα να γράφονται και να υπογράφονται από τρίτους! Όχι από άσχετους τρίτους, αλλά από κάποιον κοντά στο πρόβλημα και ταυτόχρονα από κάποιον ικανό να κρατήσει τις ισορροπίες και ίσως και κάποιες αποστάσεις.
Έτσι, βρέθηκα να γράφω εγώ… Και θα το κάνω σε πρώτο πρόσωπο, σα να ήμουν η μάνα… Και θα είμαι σκληρή, πολύ σκληρή γιατί έτσι πρέπει και γιατί ίσως αυτός και να είναι ο μόνος τρόπος να ακούσει κάποιος…
«Παλεύω εδώ και τέσσερα χρόνια με το χειρότερο εφιάλτη κάθε μάνας… την πιθανή απώλεια του παιδιού της από καρκίνο! Αν και αυτός που πραγματικά παλεύει με το θεριό είναι ο γιος μου! Όμως, σκεφτείτε τι σημαίνει για μία μάνα το να διαγνωστεί το 19χρονο παιδί της με μία από τις χειρότερες μορφές καρκίνου… Η διάγνωση και μόνο ισοδυναμεί με θάνατο! Από την πρώτη στιγμή μέχρι και σήμερα έχω πεθάνει αμέτρητες φορές… Έξω από χειρουργεία, σε σαλόνια αναμονής, σε δωμάτια νοσοκομείων ποτισμένα με τη μυρωδιά της χημειοθεραπείας και με την εικόνα ενός παιδιού που ξαφνικά μεταλλάσσεται και προσπαθείς μάταια να το αναγνωρίσεις για δικό σου… Και εκεί που πεθαίνω, ξαναζωντανεύω και προσπαθώ να σταθώ δίπλα του και να πιστέψω πως το κακό είναι πλέον παρελθόν και πως το μέλλον θα φέρει τα καλύτερα… Και το μέλλον έρχεται και φέρνει από το πουθενά μία πιθανή μετάσταση – πολύ νωρίς – κι εγώ πεθαίνω ξανά έξω από την κλειστή πόρτα ενός χειρουργείου περιμένοντας μία ταχεία βιοψία που εύχομαι να είναι αρνητική… Και δεν είναι!
Και ακριβώς εκεί είναι η αφετηρία ενός νέου Γολγοθά! Άχρηστες αποδείχθηκαν οι χημειοθεραπείες ή για να το πω πιο κομψά – όπως το συνηθίζουν οι Ογκολόγοι – ο ασθενής δεν αντέδρασε σε αυτές σύμφωνα με το αναμενόμενο… Και τώρα τι; Αναμονή… Για να βγουν τα αποτελέσματα της κανονικής βιοψίας, που ούτε με θαύμα δε γίνεται να είναι καλύτερα από αυτά της ταχείας…
Όμως ελπίζω, γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία κι ας έχω πεθάνει εγώ προ πολλού… Και βγαίνουν κι αυτά κι εκεί που όλα είναι μαύρα γίνεται λόγος για μεταμόσχευση μυελού των οστών και το παιδί μου – 23 χρονών πλέον – χαμογελάει και αποφασίζει να το κάνει κι ας αγνοεί τους κινδύνους, τη δυσκολία, τα πάντα… Προβάλει ως η μόνη λύση άλλωστε!
Εγώ τρέμω… Τρέμω γιατί είμαι μάνα και αυτός είναι ο ρόλος μου… Ακόμα και τις στιγμές που στέκομαι δίπλα του και προσπαθώ να τον στηρίξω, μέσα μου τρέμω… Και ο Γολγοθάς συνεχίζεται! Άκαρπες προσπάθειες εβδομάδων να έρθουμε σε μία πρώτη επαφή με την ομάδα μεταμοσχεύσεων στον «Άγιο Σάββα» όπου μας είχαν παραπέμψει… Κάποια στιγμή επιτεύχθηκε, κάναμε εισαγωγή και μετά από τρεις εβδομάδες εξετάσεων – και επώδυνων – κι ενώ περιμέναμε την έναρξη της διαδικασίας, απλά μας ανακοινώθηκε ότι δεν αναλαμβάνουν το παιδί… Γιατρός δεν είμαι και δε θα γίνω ποτέ, αλλά είμαι μάνα – που σίγουρα δεν είστε εσείς – και με μία και μόνη πρόταση γκρεμίσατε τις ελπίδες του παιδιού μου… Αυτές τις ελάχιστες… Και το ταλαιπωρήσατε…
Κι εκεί που τα έχω εντελώς χαμένα, κάποιος από τους γιατρούς μας λέει πως υπάρχει αντίστοιχο κέντρο και στο νοσοκομείο «Μεταξά» στον Πειραιά και φροντίζει να μας φέρει σε επαφή… Και πάλι ελπίζω και κυρίως γιατί είναι το παιδί μου που ελπίζει και σφίγγω τα δόντια και τις γροθιές κι ετοιμάζομαι για τον επόμενο αγώνα… Και είναι καλύτερο το κλίμα στο νέο νοσοκομείο και εξαρχής ο γιατρός μας λέει πως αναλαμβάνει το παιδί, προτείνοντας κάποιες διαφοροποιήσεις στη διαδικασία και πως θα μας ειδοποιήσουν για την εισαγωγή… Αναμονή και πάλι… Αναμονή, η λέξη που έμελλε να προσδιορίζει τη Ζωή μας… Και κάποτε ήρθε και το πολυπόθητο τηλεφώνημα και μια Δευτέρα πρωί μας βρίσκει σε έναν θάλαμο του νοσοκομείου «Μεταξά»…
Νιώθω πως ο εφιάλτης δε θα τελειώσει ποτέ! Ένα δωμάτιο τριών κρεβατιών όπου δε χωράς ούτε να σταθείς ανάμεσά τους, συντροφιά με δύο υπερήλικες που άλλο δεν κάνουν από το να ρωτούν λεπτομέρειες για την αρρώστια του παιδιού μου… Θέλω να τους σκοτώσω όλους!
Ίσως όχι ακριβώς όλους, γιατί στα μάτια του νοσηλευτικού προσωπικού διακρίνω ανθρωπιά και κατανόηση…
Θέλω να πάρω το παιδί μου και να φύγω μακριά… Έχω απίστευτο θυμό, γιατί κανένας δεν μπήκε στον κόπο να σκεφτεί πως δεν είναι σωστό να βάλεις στον ίδιο θάλαμο ένα 23χρονο αγόρι που παλεύει να ζήσει με δύο παππούδες που έχουν ήδη ζήσει τη ζωή τους, που έχουν δημιουργήσει και που ενδεχομένως κάποια στιγμή θα φύγουν «πλήρης ημερών»… Έχω απίστευτο θυμό γιατί στο μαξιλάρι δεν υπάρχει καν μαξιλαροθήκη, γιατί απλά δεν έχουν διαθέσιμες στο νοσοκομείο…
Στην αρχή σκέφτηκα πως για όλα αυτά φταίει η οικονομική κρίση και ως ένα σημείο θα το δεχθώ…
Αλλά από την άλλη σκέφτηκα πως η κατάσταση αυτή υπάρχει εδώ και χρόνια – απλά δεν έτυχε να βρεθώ εγώ νωρίτερα σε αυτή τη θέση – σκέφτηκα πως εξακολουθώ να πληρώνω φόρους, πως ανέχομαι περικοπές στο μισθό μου και πως με κάθε τρόπο παλεύω να διατηρήσω ζωντανή την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο… Είναι, όμως, το παιδί μου παιδί ενός κατώτερου Θεού; Έχει έρθει κανένας από τους βουλευτές να νοσηλεύσει το παιδί του ανάμεσα σε δύο γέρους, σε ένα κρεβάτι με γυμνό μαξιλάρι; Σας βλέπω όλους, κυβερνόντες και αντιπολιτευόμενους, να κάνετε παρέλαση από τα Δημόσια Νοσοκομεία συνοδεία καμερών, αλλά δεν είδα κανέναν σας να λύνει κάποιο πρόβλημα…
Όλοι εντοπίζετε τις ελλείψεις – σε προσωπικό και σε κάθε είδος – αλλά δεν άκουσα από κανέναν να «ανακεφαλαιώσει» κάποιο νοσοκομείο, παρά μόνο τις τράπεζες… Όμως οι τράπεζες δεν κάνουν μεταμοσχεύσεις, δεν περιθάλπουν νέα παιδιά με καρκίνο, δε δίνουν την παραμικρή ελπίδα για Ζωή…
Φταίνε οι Γερμανοί και τα Μνημόνια; Θα φροντίσω το κείμενο και οι φωτογραφίες μου να ανέβουν και σε γερμανικές σελίδες και θα περιμένω και από εκεί απαντήσεις… Πρωτίστως, όμως, θέλω απαντήσεις από τη χώρα μου, από την Κυβέρνηση που ψήφισα και στηρίζω και από κάθε εμπλεκόμενο στις διαδικασίες…»
kourdistoportocali.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου